Fadıl Öztürk'ün ardından yazılan bu metin, sadece bir anma değil, aynı zamanda bir kuşağın hikayesi. Bu kuşak, belirli bir zaman dilimini aşan, vicdanı, inadı ve heyecanı içinde barındıran, uzun bir yürüyüşün mensupları. Fadıl ve onun gibi nice arkadaş, bu yolun yarım asrını birlikte katetti. Bu hayatlar, kurallara sığmayan, ancak şiirle ifade edilebilen derinliklere sahip.
Direniş ve Umut
Elazığ'da başlayan siyasi mücadele, kısa sürede cesur, çalışkan ve mütevazı bir ekibin oluşmasına yol açtı. Fadıl, bu ekibin en yaratıcı, en mahir ve en sanatkar üyesiydi. Onun elleriyle hayat bulan eserler, çelik çubuklardan çizdiği tablolara kadar uzanıyordu. Yıllar sonra, Dersim'in fotoğrafını çini mürekkebiyle noktalayarak çizdiği tablo, hala duvarlarda asılı duruyor.
1980 askeri darbesiyle birlikte faşist saldırılar arttı, sokaklar tutuldu ve bir iç savaşın sedit manzaraları yaşandı. Ancak bu zorlu koşullarda bile, sırtlarını Dersim'in acısını taşıyan halkına ve dağlarına yaslayanlar, yoksulluğu ve yoksunluğu paylaşmanın adabına ermişlerdi. Komiteler kuruluyor, dağıtılıyor ve yeniden kuruluyordu. Yeni bir hayatın yollarını arayanlar, zulmedenler için tehlike arz ediyordu.
- Toprağa usulca oturmak
- Ağaca, kayaya usulca yaslanmak
- Köpekleri ürkütmeden yürümek
- Karıncayı, böceği ezmeden ilerlemek
Kürt Damarının Önemi
Fadıl, bu mücadele içerisinde eksik bırakılan bir mesafeyi ilk fark edenlerden biriydi: Kürt damarı. O dönemde yüzler kendi içlerine dönmüş, her şeyin kendileriyle başlayıp biteceğine inanılmıştı. Oysa arada sadece iki akarsu, bir dağ vardı. Bugün ise, hayatta kalanlar, kaybettikleriyle birlikte bir arafta toplanmış durumda. Bu araf, konuşmak, anlaşmak, anlamak ve anmak için bir fırsat sunuyor. Fadıl, buna önayak olurdu, hem de seve seve.
Fadıl Öztürk, sadece bir isim değil, bir kuşağın simgesiydi. Onun anısı, direnişin, umudun ve dayanışmanın bir sembolü olarak yaşamaya devam edecek. Bu metin, Fadıl'ın ve onun gibi mücadele edenlerin anısına bir saygı duruşudur.
